Na afloop van de baanclinic op in het Velodrome van Sloten, hebben we de deelnemers gevraagd hun reactie op te sturen.

De eerste reacties druppelen al binnen (we verwachten er natuurlijk nog veel meer).

Hieronder alvast een eerste indruk.

Hallo Rene / Kees,

Ik denk dat ik namens allemaal spreek als ik zeg dat het ontzettend leuk en wederom leerzaam was.
Iedereen die ik gesproken heb was enthousiast en volgens mij zal dit voor een aantal zeker een vervolg hebben in de vorm van een introductie training.

Ook Liesbeth heeft genoten maar vindt het jammer dat de introductietraining pas bij 16 jaar begint ….
Gelukkig maar want dan kan ze me daar voorlopig niet inhalen !

Zoals reeds gemeld aan Rene ben ik vanavond een baanfiets wezen kopen in Landgraaf (!), het betreft een Fuji Track 2006, ziet er zeer fraai uit, kreeg zelfs extra tandwielen mee en hij had er nog nieuwe banden omgedaan !

Tot gauw op de baan of wellicht eerder op het ijs.

-Antoon

Zondag 5 oktober
Verzamelen bij het clubhuis om 13.00 uur, en vanuit daar met de hele ploeg naar het Velodrome.
Naarmate we dichterbij kwamen had ik wel zoiets van, ja en dan sta ik daar straks en dan………….
Eenmaal binnengekomen dacht ik OKE en nu, dit wordt echt heftig.
Er moest eerst een fiets uitgezocht worden, daarna werd je verzocht om op het binnenterrein jezelf
enigzins eigen te maken met de fiets, je kan namelijk niet terugtrappen, en dat is best eventjes wennen.

Caroline (zij verzorgde de clinic) vond dat er genoeg gespeeld was en moesten de baan op.
Als eerste bleven we op het beton maar al gauw had iedereen het goed door en werd het elke
ronde steeds hoger en hoger,er werden diverse handelingen besproken, en daarna in de praktijk gebracht, met aan het einde
een wedstrijd.
Het was super gaaf en zeker voor herhaling vatbaar
Dus Kees en Rene wanneer gaan we weer?

Groetjes Joyce

Rondjes trappen in Sloten

Een ideaal weertje was het zondag 5 oktober bij de afsluiting van het zomerse fietsseizoen met de baanwielrenclinic van YVZ op de wielerbaan in Sloten. Een toepasselijke locatie ook want de regen kwam werkelijk in sloten naar beneden; dus waren we blij dat er een dak op deze wielerbaan zat en niet het traditionele natte pak op zouden lopen, zoals wel gebeurt bij fietsen in de open lucht in Nederland.
Van te voren had ik van organisatoren Kees Hakkenberg, Rene Vermeulen en andere YVZ-ers, die hier regelmatig hun rondjes rijden, enthousiaste verhalen gehoord van hoe leuk dat fietsen op een 200 meter baantje wel niet is, dus dat maakte mij erg nieuwsgierig. De verrichtingen van de Olympische baanfietsers in Beijing droegen daar ook wel een beetje toe bij, al heeft ons aller Theo -‘broer van’- Bos er nog geen deuk in een pakje boter kunnen rijden.

De eerste indruk van de wielerbaan was anders dan ik verwachtte. Gewend aan de kou, de nattigheid, het geklepper en gekras van schaatsen en de herrie en drukte van de Uithof, heerste er op deze wielerbaan een bijna serene rust, was de temperatuur best aangenaam en liepen we op het middenterrein zelfs over Heuga tapijttegels. Luxueus hoor. De baan zelf was van sfeervolle houten latjes geconstrueerd, nog net geen fietsen op laminaat dus, waar al wat renners door de steile bochten zoefden als waren het insecten die tegen een houten wand zijn gekleefd; met dank uiteraard aan de middelpuntvliedende krachten. Wel even slikken om nu in het echt te zien hoe steil de bochten in die baan zijn. Moeten wij daar straks ook rijden??

De voorbereidingen op deze clinic waren wat curieus omdat we onze eigen fietspedalen moesten meenemen, dus dat was nog een gesleutel en gestuntel thuis om de Look-pedalen van mijn fiets te amputeren, met weer een nieuw stuk gereedschap. Maar eenmaal de truc van de links en rechtse schroefdraad door te hebben, achteraf toch weer betrekkelijk simpel; net zo eenvoudig als links- en rechtsomdraaiende kwark, nietwaar? Ook het met azijn ontvetten van de banden deed wat vreemd aan, al staan veel racefietsers wel bekend als schoonmaakmaniakken. Dit bleek hier echter een zeer praktisch doel te hebben en wel het bevorderen van de grip van de banden op de baan.

Na het uitzoeken van een beetje passende fiets, de montage van de eigen pedalen en het oppompen en ontvetten van de banden verzamelden we ons op het middenterrein bij instructrice Caroline, die ons de ‘do’s’ en de ‘don’ts’ van het baanfietsen uitlegde. Daarbij is ‘kijken, kijken, kijken’ de belangrijkste stelregel. Want waren we deze middag met maar 25 mensen in de baan, op vrije trainingen zijn dat er met gemak 75. En dat op een baan van krap 200 meter; dan moet je dus alles wel heel goed in de gaten houden en regelmatig over je schouder kijken naar waar je collega-fietsers zich bevinden. Naast-, achter-, onder je of boven je.
Ook de constructie van de fietsen behoefde enige uitleg en waarschuwing; baanfietsen zijn wat korter dan normale wegfietsen en hebben geen remmen en versnellingen. Doortrappers zijn het dus en als je daar niet op berekend bent kan dat nare en pijnlijke effecten hebben. Dus de tweede belangrijke stelregel bleek te zijn: ‘trappen, trappen, trappen’ en nooit je benen stilhouden..
Door wat oefeningen werden we geleidelijk aan vertrouwd gemaakt met de balans op zo’n baanfiets, eerst met een tikspelletje op het middenterrein waarbij tikkers Antoon en Mark al rondjes rijdend de overige fietsers aftikten. Dat leidde tot ‘sur place’ situaties (bijna stilstand) bij de laatst overgeblevenen en zelfs tot een geheel nieuwe interpretatie van de ons bekende ‘valbeweging’ bij het schaatsen, door Mark. Gelukkig was het tapijt zacht genoeg. Bedankt Mark, voor deze sublieme demonstratie.

Vervolgens gingen we de baan in om wegwijs gemaakt te worden langs de diverse markeringslijnen en gekleurde stroken op de baan. Eerst op het vlakke beton wennen aan het stuurkarakter en het doortrappen van de fiets en dan echt de baan in, waarbij snelheid maken op de blauwe strook en goed invoegen erg belangrijk zijn. Met een slalom-oefening langs pylonen raakten we ook snel vertrouwd met de steilte van de baan.
Toen werd het tijd voor het serieuze werk waarbij de groep in tweeën werd verdeeld en we op de baan rondjes konden gaan rijden. Toch wel een sensationeel gevoel om op het schuine vlak te rijden en vooral spannend in de bochten. Ook hier kregen we weer instructie van Caroline over voldoende afstand houden, in dezelfde lijn als je voorganger fietsen, inhalen langs de juiste lijnen, de regels van het uitvoegen (de laatste van een groep haakt als eerste af en geeft een seintje naar de voorligger) en vooral trappen, trappen, trappen.

Tot besluit van de clinic werd er een tijdritje gereden over één ronde. Niet met staande start maar vanuit rondrijdende groepjes waarbij de voorste fietser zich op het fluitsignaal van boven uit de bocht lanceert en een volle ronde voluit door de baan giert. Echt heel gaaf was dat om te ervaren maar ineens moest ikzelf de natuurlijke neiging om bij een bocht vaart te minderen, de benen stil te houden en te hangen in de bocht onderdrukken. Allemaal niet nodig en gevaarlijk bovendien. Moeder Natuur met haar middelpuntvliedende kracht en de doortrappers deden het meeste werk. Alleen was het zaak zo laag mogelijk in de baan te blijven om zo min mogelijk meters te maken. De omtrek van het parcours daar immers het kleinst; hoe zat het ook alweer, Antoon, met omtrek is 2x pi en daarvan het kwadraat??
Uiteindeijk waren het dus de rekenmeesters die met de winst gingen strijken. Leuk hoor Rene, om in de uitslag van de tijdrit ook de eindtijd van Theo Bos te vermelden. Dan moeten we ons helemáál de kolere trappen, trappen, trappen om daarbij maar een beetje in de buurt te komen.
Enfin, we hebben ons even kostelijk kunnen uitleven op deze verwaterde zondagmiddag en op een leuke manier kennis kunnen maken met de grondbeginselen van het baanfietsen. Mede dankzij het initiatief van Kees en Rene en de uitvoerige begeleiding van Caroline was het een zeer geslaagd uitje. Volgende week weer?

Peter Fakkeldij

Geplaatst op: 09-10-2008 in de categorie: ZT-Mededelingen door: Bestuur