Zo’n 20 jaar geleden op de MTS deed ik mee met de scholenploegenachtervolging mee in Haarlem. Samen met oa Emiel de Haan reed ik alle rondjes achter Bob de Jong, Bob zat op dat moment in jong oranje. Van kop wisselen was niet nodig, want Bob reed zo hard dat zowel ik als Emiel met een rode kop en buiten adem over de finish kwamen. De vraag van Bob of de volgende race wat harder mocht moet ik volgens mij nog steeds beantwoorden… Vanaf dat moment ben ik Bob met extra interesse gaan volgen en hij heeft ondertussen al een hele erelijst…

Als schaatser is hij soms wat grillig, zo verpestte hij bijvoorbeeld zijn races op de 5 en 10 kilometer tijdens de Olympische spelen in Salt Lake City en reed hij vlak voor het OKT een paar weken terug nog een zeer slechte race (ronde bord bleek niet te werken). Tevens beloopt hij niet altijd een weg die de meeste langebaan rijders volgen. Zo trainde hij een tijdje in Berlijn mee met de Duitse kernploeg en na de winterspelen in Vancouver stapte hij over naar het marathon team BAM. Zo gebeurde het dat Bob meedeed aan bijvoorbeeld een natuurijsmarathon in Noordlaren en aan de start stond van de alternatieve elfstedentocht op de Weissensee. Dit overigens in een seizoen waarin hij ook goed presteerde op de langebaan.

Bob loopt al erg lang te roepen dat hij goud wil winnen op de komende spelen op zijn afstand de 10 kilometer, dat hij hierbij oa Sven Kramer moet verslaan ziet hij niet als een probleem. Natuurlijk denk je dan al snel dat dat niet mogelijk is, maar als 1 schaatser voldoende ervaring heeft om zoiets te kunnen en mogen roepen is het Bob wel. Als je dan wat verder gaat zoeken kom je achter bepaalde feiten die hem steunen bij deze uitspraak. Zou Sven nog weten dat Bob tijdens de laatste spelen wel op het podium stond bij de 10 kilometer? Ok ok Bob heeft hier Sven niet verslagen op een manier (DE wissel…) zoals hij dat had willen doen, maar hij stond er wel.

Tijdens de 10 kilometer op de komende spelen hoop ik dat Bob aan Sven en alle andere rijders laat zien dat zijn woorden geen loze woorden waren. Als Sven wint is het normaal, maar man wat lijkt me mooi als Bob het hem flikt!!! Ik zal dan nog meer dan ik al deed het woord RESPECT verbinden met zijn naam.

Ik zal bij deze nog even zijn vraag beantwoorden of de volgende race wat harder mag…Ja Bob graag voluit en net iets sneller dan alle andere deelnemers!!!

Remco

Geplaatst op: 22-01-2014 in de categorie: CI-Clubinformatie, Columns door: Redactie Marathon

Er waren verschillende zaken waar ik een mening over had willen schrijven…de wissel van Nauta (en Kramer!) op het OKT, het RESPECT wat ik heb voor Bob de Jong, Tuitert die weer kan schaatsen (kinder Bueno gegeten?), niet topsporter en moeder Kleibeuker die zich plaatst op de 5km… maar na gisteren is er natuurlijk maar 1 onderwerp wat ik aandacht wil en moet geven.

Marathonschaatser Sjoerd Huisman is gisteren namelijk op 27 jarige leeftijd onverwacht overleden aan een hartstilstand. Het was een top sportman met vele mooie overwinningen, maar 1 van de mooiste was natuurlijk die op de Oostvaardersplassen in 2009. Sjoerd Huisman werd daar Nederlands kampioen marathon op natuurijs, zijn finish zal iedereen zich nog goed herinneren…

Familie en vrienden veel sterkte de komende tijd.

Geplaatst op: 31-12-2013 in de categorie: CI-Clubinformatie, Columns door: Redactie Marathon

Laat ik direct duidelijk zijn dat ik het Nederland-Rusland jaar niet in gevaar wil brengen, maar de laatste tijd gebeuren er dingen waarbij ik die Russen echt niet meer snap. De laatste druppel was toch wel dat de reeds geplaatste Russen mee mogen doen aan het OKT shorttrack. Na de homowet, Greenpeace, het oppakken van hun ambassadeur en het in elkaar slaan van onze ambassadeur weer een nieuw hoofdstuk in het ‘feestjaar’.

Jeroen Otter (bondscoach van de shorttrackers) merkt terecht op dat het vreemd is dat het reeds geplaatst Rusland mee mag doen aan het Olympische Kwalificatie Toernooi (OKT) => KLIK <= . Ze kunnen nu namelijk hun concurrentie op de Spelen mede gaan bepalen en dat is natuurlijk niet wenselijk. Maarja is die Jeroen niet wat naïef? Zouden die Russen dat probleem niet ‘als van ouds” buiten de schaatsbaan al oplossen?

Ik zie het al voor me… onze Freek van der Wart wordt in het hotel door een bloedmooie KGB agente (geheime dienst Rusland) omhelst en ze begint hem te zoenen. De KGB maakt hier foto’s van en dreigt Freek ermee deze aan zijn vriendin te laten zien. Freek lacht ze uit…zijn vriendin heeft wel ergere dingen gedaan. Als hij vervolgens op zijn racefiets  op weg is naar de ijsbaan proberen dezelfde KGB agenten hem klem te rijden, om hem eens goed in elkaar te slaan (knokploegje ambassadeur laat ik maar zeggen). Gelukkig is Freek door het multidispinair trainen van zijn trainer wel wat gewend op zijn fiets en hij gaat offroad verder naar de ijsbaan. Daar beginnen de Russen hem in de kleedkamer fysiek te bedreigen, Freek lacht het weg en ondanks alle acties van de Russen wint hij bij het OKT alle afstanden.

Bij de dames krijgen de zussen van Kerkhof het zwaar te voortduren. De Russen beloven ze een kledingkast vol nieuwe kleding, de zusjes lachen het weg….weten ze dan niet dat in hun eigen Zoetermeer ondertussen een Primark zit? Uiteindelijk rijden ze de Russische en alle overige dames compleet zoek en plaatsen zich voor de spelen. Al met al snap ik dus totaal niet waar Jeroen Otter zich druk om maakt, alhoewel het natuurlijk wel vreemd blijft dat Rusland aan het OKT mee mag doen…

Remco de Mik

PS => Ik hoop dat ik hiermee mijn kans niet heb verpest om ooit Rusland binnen te komen… Freek het is maar een column! Geloof niet wat je leest over je vriendin…

Geplaatst op: 13-11-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Altijd als ik in juli / augustus naar mijn agenda keek, zag ik dat de planning aangaf dat ik na mijn zomervakantie nog maar een paar weken op die rotfiets (nooit mijn favoriete onderdeel geweest) moest zitten en dan alweer lekker het ijs op mocht. De hele zomer werkte ik naar dat ene doel en het was altijd fijn om te weten dat dat doel er bijna was.

Als ik dan een lang schaatsseizoen had gemaakt met veel marathons en langebaanwedstrijden kon ik me nog altijd goed opladen voor de recordwedstrijden eind maart. Daarna stortte de motivatie direct naar een absoluut nulpunt, ik was dan “schaatsmoe”. De schaatsen gingen dan in het vet en er volgde een paar weken van totale rust! Als ik dan na een maandje niks doen weer op de fiets stapte voor de eerste duurritjes baalde ik alweer dat het nog zo lang ging duren tot ik het ijs weer op mocht… Het ging een lange zomer worden…

Toen ik bij mijn trainerscursus te horen kreeg dat het het beste was om zoveel mogelijk specifiek te trainen en je dus het beste in de zomer ook op het ijs moet staan kon ik het niet laten mijn mond open te trekken. Ik gaf aan dat ik de hierboven beschreven cylus van naar het ijs toeleven in de zomer altijd wel fijn vond. Deze opmerking had ik beter niet kunnen maken… Ik voel me de laatste jaren al wat ouder worden, maar nu voelde ik me in een paar seconde een absolute ouwe man. Ik kreeg namelijk van een vrouw die toch iets van 20-30 jaar ouder is dan ik te horen dat ik ouderwets was. Het komt bijna nooit voor, maar deze dame had het voor elkaar om me met deze opmerking direct stil te krijgen. Een discussie hierover was op dat moment even geen optie…

Ben ik dan echt ouderwets? Het antwoord daarop is simpel, ja… Helaas komt dat mede doordat we natuurlijk niet beter weten. Er is op de paar weken na dat Thialf zijn deuren open doet in de zomer in Nederland geen 400 meter baan te vinden die dit ook doet. Helaas leven we in een wereld waarbij de KNSB het “wijze” besluit heeft genomen om Almere als nieuw schaatsmekka aan te wijzen, iets waardoor het voor onze club moeilijk zal worden om in de zomer wekelijks op het ijs te staan. Erg balen, want het was een super kans geweest om in de zomer ook ijstrainingen te kunnen doen en daardoor meer specifiek te kunnen trainen. Hopelijk gaat Frank Heijerman toch door met zijn plannen als is het “maar” één 400 meter baan, want ondertussen is het mij wel duidelijk dat mijn ouderwetse denkwijze niet de denkwijze moet gaan worden van onze huidige generatie schaatsers.

Dus….GO FRANK!!!!!!

Remco de Mik

Geplaatst op: 02-10-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Bijna iedereen heeft ze wel, voor of tijdens een wedstrijd of zelfs training moeten bepaalde zaken altijd zo gaan als de vorige keer. Vaste rituelen (tot het gekke toe) die we maar blijven vol houden.

Zo slijp ik altijd mijn schaatsen zelf voor de wedstrijd, niemand anders mag er dan meer aan komen. Behalve die keer toen mijn beschermer van mijn buis af schoot bij de laatste training voor de wedstrijd en ik vol op het beton stond. De schaats moest opnieuw gerond worden en dat kon helaas niet direct gedaan worden. Een mede landelijk rijder bij Oomssport (Martijn Storm) zou mijn schaatsen ronden, slijpen en meenemen naar de wedstrijd. Martijn is 1 van de beste slijpers/ronders die Oomssport heeft en is 1 van de weinige waar ik mijn schaatsen door durf te laten ronden.  Hij is er tevens niet de persoon naar die dit zou vergeten te doen. Top geregeld en relaxt zou je dan denken. Je hoeft ze zelf niet meer te slijpen en je tas is lichter naar de wedstrijd toe.

Hoe zeer ik erop vertrouwde dat dit goed zou gaan, dit moest en zou een slecht teken zijn!!! Zelfs toen ik (na uiteraard een “ik ben ze vergeten” grapje van Martijn) uiteindelijk de schaatsen kreeg en buiten zijn zicht compleet gecontroleerd had voelde ik me er nog steeds niet goed bij. De eerste paar rondes liepen dan ook totaal niet, het voelde anders. Uiteindelijk was dat gewoon iets doms tussen me oren, want bij het controleren had ik al lang opgemerkt dat die buizen zo scherp waren als het maar kon en dat er een mooie ronding in zat.

Zo had ik nog wel wat meer bijgeloven naast dat mijn schaatsen altijd door mijzelf geslepen moesten worden. Ik moest altijd als 1 van de eerste in de kleedkamer zitten om mijn schaatsen aan te doen bij een marathon, ik moest als een van de eerste op het ijs staan als de Zamboni eraf was, ik moest bij het verzamelen voor de start nog een keer het ijs van mijn ijzers afhalen, de veters van mijn schaatsen mochten niet gedraaid zitten en het feit dat ik bekend stond als die gek die in ronde 1 al ging aanvallen had ook wel wat te maken met bijgeloof…

Ben ik nou de enige die dit soort gekke bijgeloven heeft?! Gelukkig is al lang bewezen dat veel mensen in de sport dezelfde soort “afwijkingen” hebben en zitten er nu genoeg mensen dit stukje al ja knikkend te lezen. Zelfs als het 1 keer toch slecht gaat blijven we deze rituelen uitvoeren, want anders…

Want anders wat eigenlijk? Zou het niet beter gaan als je het een keer niet zo deed??? Tegenwoordig ben ik er een stuk relaxter in geworden. Ik verbaas mezelf soms dat ik als 1 van de laatste de kleedkamer in ga en als 1 van de laatste het ijs op stap en er rustig onder blijf. Maar mijn schaatsen zijn nog steeds altijd door mezelf geslepen…

Remco de Mik

PS => ook een column schrijven?! Laat het me even weten via redactie-ma@yvz.nl

Geplaatst op: 23-06-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Er is al menig krantbericht, twitter, column of nieuwsitem geweest over dit onderwerp en eigenlijk wilde ik deze column niet eens meer plaatsen, tot Fokke & Sukke me begonnen te helpen…

Het nieuws over het uitgelekte rapport waarin het advies staat dat de nieuwe topsport ijsbaan in Almere sportief het beste plan is was nog maar net bekend toen menig Fries schaatser begon te janken dat de ijsbaan in Heerenveen moest komen. Waren het niet diezelfde schaatsers die Thialf tot de grond toe afgebrand hadden en maar liepen te schreeuwen dat; ze het koud hadden, Thialf sterk verouderd is, we onze internationale voorsprong kwijt zouden raken, enz. enz.?

Mietjes zijn het! Hebben ze wel eens op de Uithof gereden?! Kou, wind, hobbels in het ijs, instortende daken, brand, “ijsmeesters” die niet weten hoe een zamboni werkt, een tijdklok die nergens te zien is, tot 2 keer toe van de zomer niet weten of de failliete baan nog open zal gaan, enz enz. Hebben ze wel eens in Amsterdam gereden zonder dak? Utrecht die ook geldzorgen had… Ik denk dat de randstad na al die jaren van ‘afzien’ iets wat meer recht heeft op een nieuwe ijsbaan dan die verwende Friezen die al die jaren in dé topijsbaan van Nederland mochten rijden.

Deze schaatsers hebben allemaal geroepen dat er in Nederland een nieuwe topijsbaan moest komen. Hebben ze het zo ver dat 3 partijen er vol voor gaan om ze het beste van het beste te geven, gaan ze ineens lopen pleiten voor een plan waarbij die oude rotbaan van ze weer omgebouwd gaat worden… Is nieuw niet beter?

Wat me ook erg doet verbazen is het feit dat we in een crisistijd zitten en dat dit laatste plan 50 miljoen overheidsgeld gaat krijgen en dat er ook sprake lijkt te zijn van een ‘achterdeurtechniek’ om Almere 200 miljoen overheidsgeld te geven. Is het niet belachelijk dat er in crisistijd overheidsgeld in een ijsbaan gestopt wordt terwijl dit eigenlijk dus helemaal niet nodig is?

Ondertussen is duidelijk geworden dat die Friezen nog dommer zijn dan ze lijken, Heerenveen heeft aangegeven dat de baan daar hoe dan ook omgebouwd gaat worden. Als die Friezen die grijze massa eens gaan gebruiken en hun mond houden dan is dit natuurlijk de kans om in 1 klap 2 top ijsbanen te krijgen in Nederland! Dit zouden ze toch voor hun sport als zegen moeten zien, of is het misschien toch een beetje eigenbelang om die baan alleen in Friesland te houden…?!?!?!

Natuurlijk wil ik graag de baan in Zoetermeer hebben, maar gezien al het bovenstaande ben ik al tevreden als de baan niet in Friesland komt. Die Friezen ben ik ondertussen namelijk meer dan zat!!!

Remco de Mik

Fries PS =>   voordat ik menig Fries op mijn dak krijg… Beste Friezen, dit is een column en alles is met een knipoog geschreven! Nouja alles…Die ijsbaan gun ik jullie nog steeds niet! O en haal me eens ff snel uit jullie promo film (zie 3:12…KLIK), bedankt!!!

Geplaatst op: 27-05-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Geachte clubgenoten,

Van de week tijdens de koningsvaart over het IJ viel mij iets op, de 5 schaatsers welke de schaatssport vertegenwoordigden hadden allen hun sponsorkleding aan. Vergeleken met de rest van het programma op het IJ waar iedereen netjes in dezelfde kleding bij elkaar stond was dit toch wel een vreemde vertoning. Daarbij vond ik het gebruik van sponsorkleding op zo’n dag ook erg vreemd. Allemaal in het nationale pak had toch een veel mooier plaatje geweest?

Er zijn van die momenten waarbij je als sporter je landsbelang of clubbelang voor alle andere zaken moet stellen. Trots, sponsor, ego….gooi alles opzij en zorg ervoor dat je als topschaatser toont hoe het zou moeten. Dat onze Olympische toppers (en Annemarie) van de schaatssport op een krabbelbaantje op een duwbak een beetje stonden te droogschaatsen was al een zielige vertoning voor zulke toppers, maar dat maakte ze er zelf nou ook niet echt beter op met al die verschillende sponsorpakken. Op het moment dat ik het zag schaamde ik me even een beetje voor mijn sport…

Binnen de club hebben we duidelijke regels (LINK) om dit soort zaken in goede banen te leiden op het ijs. Uiteraard is er in die regels ruimte voor sponsors, maar zou het niet mooi zijn als we tijdens onze clubkampioenschappen al deze belangen, ego’s, trots e.d. laten voor wat het is en allemaal een YVZ pak aan hebben? Zeker voor de jongere rijders is het natuurlijk een mooi gezicht als oa de snelle mannen/vrouwen van de club hetzelfde pak aan hebben als zij.

Ik hoop dat iedereen hier de komende clubkampioenschappen aan mee wil werken! Uiteraard voor het mooie plaatje, maar zeker ook om ervoor te zorgen dat Marianne, Gianni, Bob, en Bart kunnen zien hoe het eigenlijk had gemoeten op het IJ… En Annemarie dan? Nou ondanks dat ik TOTAAL niet begrijp waarom Annemarie Thomas op die duwbak stond tussen allemaal Olympische kampioenen van onze sport (en ik was niet de enige zag ik op twitter), was ze wel de enige die een nationaal pak had aangetrokken. Wat dat betreft had ze in mijn ogen haar plekje daar 100% verdiend!!!

Remco de Mik

Ps => ook een column schrijven? Mail dan naar redactie-ma@yvz.nl

Geplaatst op: 05-05-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Dat ene moment dat alles even niet meer lukt. Dat ene moment dat de trainingen niet meer soepel gaan. Het moment dat niks het meer doet. Je bent klaar met je oefening en kijkt naar de anderen, waarom jij niet en zij wel? Je probeert het, maar het lukt niet.

Die pijn die je op dat moment voelt. Je wil graag doorzetten, maar het lukt niet. Langzamerhand verdwijnt die hoop die je al die jaren hebt gehad. Op dit moment denk je echt van: Hier gaat mijn schaatscarrière. Heb ik hier zo hard voor getraind?

Je doet er alles aan om weer op het ijs te komen. Van fysio naar fysio kom je na een half jaar uiteindelijk bij de man die je hoop geeft. De man die er alles aan doet om je op het ijs te krijgen en zorgt dat je op het ijs kan blijven. De schaatsers om je heen groeien en groeien en jij blijft waar je in het verleden ook al stond.

Na anderhalf jaar is eindelijk de hoop terug en zie je alles al voor je. Het plezier dat je eindelijk weer kan hebben. De kracht die je kan geven bij de wedstrijden. De hoop is terug en je gaat er 100 procent voor. Maar achterin je hoofd blijf je toch die angst nog houden. De angst dat alles weer terugvalt. De angst dat je weer bij 0 moet beginnen.

Het ene seizoen dat alles weer beter gaat. Dat je de kans krijgt om verder te groeien in je carrière. Die ene mail, die je hele leven kan veranderen. Die mail waarin staat dat je door mag naar de volgende stap, Het Gewest.

Nikita Hovingh

Opmerking Redactie Column: Deze keer heeft Nikita Hovingh de column geschreven, doe jij het de volgende keer??? Mail hem dan naar redactie-ma@yvz.nl Er zal minimaal 1x per maand een op persoonlijke titel geschreven column geplaatst worden op de website.

De redactie behoudt het recht om een column niet te plaatsen of in overleg aan te passen.

Geplaatst op: 28-04-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon

Dit jaar was ie er voor het eerst in jaren niet, dat ongrijpbare deel waar je dus blijkbaar toch echt voor moet trainen. Dat deel waar je elk seizoen naar op zoek gaat en als ie er dan is nooit meer kwijt wilt raken. Zo dom als je bent raak je hem soms even kwijt, maar je bent zo gelukkig als je hem dan toch weer gevonden hebt. Wat is het? Hoe komt ie? En vooral hoe raak je hem nooit meer kwijt!?

Allemaal vragen die niet te beantwoorden zijn, wel weet ik ondertussen dat er een goede basis moet zijn om hem te vinden. Je moet onder andere je huiswerk hebben gedaan in de zomer, je moet je techniek onder controle hebben en rust hebben tussen je oren. Op het moment dat je maar even teveel gaat nadenken… WEG! Op het moment dat je denkt dat ie nooit meer weg zal gaan…WEG! Op het moment dat je je beter voelt dan je ooit was…WEG!

1 keer heb ik het geluk gehad dat ik in de kleedkamer voor de wedstrijd al wist dat hij me ging steunen om die wedstrijd te winnen. Hij liet me zelfs in een volle kleedkamer roepen dat ik ging winnen! Wist hij dan niet dat ik een niveau lager nog niet eens had gewonnen??? Het maakt hem allemaal niet uit. Zoveel macht heeft hij…en weet je, ik won. Het was mijn grootste overwinning ooit in mijn schaatscarrière en zonder hem was deze overwinning er nooit gekomen. Zoek er dus naar en probeer hem zo lang mogelijk bij je te houden!!! Hij is namelijk onbetaalbaar…

Mijn nieuwe doel is niet meer om hem te vinden, maar om anderen te helpen hem te vinden. Om anderen te helpen hem zo lang mogelijk bij zich te houden en om anderen duidelijk te maken dat er hard voor gewerkt moet worden en vooral dat hij er alleen is als je in jezelf gelooft.

En zelf, ik hoop dat ik hem nog eens tegen kom…want het feit dat hij me afgelopen seizoen links liet liggen deed toch meer pijn dan ik had verwacht.

Remco de Mik

Het column deel van de site staat open voor iedereen, vind je het leuk om een colum te schrijven? Doen! Mail voor meer informatie met Remco de Mik via redactie-ma@yvz.nl.

Geplaatst op: 13-04-2013 in de categorie: Columns door: Redactie Marathon